Polish your English, akcentu nie ukryjesz

„Gud morning, hał ar ju?” pyta po wejściu na sale pani w średnim wieku. Po tym pierwszym zdaniu wiem, że Polka. Po kolejnym zdaniu okazuje się, że jest z mężem w Australii od 20 lat. Jak to się dzieje, że osoby mieszkające w obcym kraju przez 20 lat mają tak silny akcent? Nawet Ci młodzi, wyjeżdżający w wieku 10 czy 15 lat, ciągle nie mają polished English.

Tak się stało, że przypadkiem biorę udział w online-owym kursie o dwujęzycznym mózgu i oto znalazłam odpowiedź dlaczego tak się dzieje (przynajmniej częściową).

Specjalizacja językowa u dzieci pojawia się w pierwszym roku życia co oznacza, że już wtedy nasz mózg uczy się, jaki język, jakie dźwięki i tony (jeśli) będzie słyszeć przez większość życia. Od tego czasu ciężko nauczyć się języka w takim stopniu by był uznawany za pierwszy język. Już w wieku 4 miesięcy (mówi się czasem, że nawet częściej) dzieci rozpoznają różnicę w języku. Są więc w stanie odróżnić, czy to co usłyszały różni się od tego co poprzednio.

We wczesnym wieku człowiek uczy się, że jego język jest tonalny jak np tajski, chiński czy wietnamski,  dzięki czemu słyszy różnicę w wymawianych słowach, które dla nas brzmią tak samo. W niektórych językach dorosłe osoby, których pierwszym językiem jest japoński, nie słyszą różnicy między  „L” i „R”.

Po ukończeniu pierwszego roku możliwość postrzegania różnicy w obcym języku nie zanika zupełnie, ale znacznie się zmniejsza. Dzięki temu dzieci w wieku trzech czy pięciu lat, wciąż są w stanie nauczyć się języka, nie zatrzymując akcentu z pierwszego języka.

Jak się okazuje dzieci dwujęzyczne przez swoje szczególnego umiejętności porozumiewania się w dodatkowym języku, opóźniają powyższy proces zmykania się tzw. “okna”. Są więc w staniej dłużej utrzymać umiejętność dostrzegania różnic w dźwiękach i w późniejszym wieku nauczyć się kolejnego języka bezbłędnie.

Z badań przeprowadzonych w Ameryce Południowej, wynika, że języki nauczone przed wiekiem 3 lat, pozostają bez wpływu na siebie na wzajem. Oznacza to, że jako osoba dorosła, będzie płynnie i bez akcentu mówić w obu językach. Natomiast języki nauczone po 5tym roku życia będą przejmować akcent języka nauczonego wcześniej.

Uczenie się języka jest na szczęście sprawą bardzo indywidualną, i nawet w późnym wieku można nauczyć się go w sposób bliski do języka ojczystego. Tyle tylko co znaczy późny wiek w obliczu 5-latka.. 😉

Poniższy wykres pokazuje średni wynik testu sprawdzającego gramatykę u osób dwujęzycznych w stosunku do wieku w jakim nauczyli się drugiego języka.

Nie napawa optymizmem co?

Jeśli masz dzieci, albo nadchodzące dzieci nie wahaj się mówić do nich w innym języku. To bzdura, że dzieciom mylą się języki. To prawda, że czasem używają słów zamiennie, ale głównie dlatego, że tak jest im wygodniej. Dziecka mózg jak każdy dorosły móżdżek – leniwy jest, z tym że dziecko nie widzi problemu z użyciu słowa w innym języku. Skąd ma wiedzieć, że ty możesz go nie rozumieć. Dla niego naturalne są wszystkie języki jakimi się posługuje.

Badania, jakie zostały przywołane w kursie przeprowadzanym przez Uniwersytet Houston pokazują, że jeśli dzieci uczą się, albo chociaż słuchają obcego języka w bardzo wczesnym wieku nie mają problemów z akcentem, lepiej uczą się gramatyki (nawet jeśli uczą się jej w późniejszym wieku) i są w stanie nauczyć się lepiej trzeciego języka.

Znalezione po angielsku, co dodaje trochę otuchy i pewności siebie, że luzerski angielski to wciąż powód do dumy.